1. O produkcji probówek do pobierania próbek wirusa
Probówki do pobierania próbek wirusa należą do wyrobów medycznych. Większość krajowych producentów jest zarejestrowana jako produkty pierwszej klasy, a niewiele firm jako produkty drugiej klasy. Ostatnio, aby sprostać nagłym potrzebom Wuhan i innych miejsc, wiele firm skorzystało z „kanału ratunkowego” i złożyło wniosek o zezwolenie na rejestrację pierwszej klasy. Probówka do pobierania próbek wirusa składa się z wymazówki, roztworu do konserwacji wirusa oraz opakowania zewnętrznego. Ponieważ nie ma jednolitej normy krajowej ani branżowej, produkty różnych producentów znacznie się różnią.
1. Wymazówka: Wymazówka ma bezpośredni kontakt z miejscem pobrania próbki, a materiał główki wymazówki jest ściśle związany z późniejszą detekcją. Główka wymazówki powinna być wykonana z włókna syntetycznego poliestrowego (PE) lub wiskozy (włókna syntetycznego). Nie należy używać gąbek z alginianem wapnia ani patyczków drewnianych (w tym bambusowych), a materiał główki wymazówki nie może być wykonany z bawełny. Ponieważ włókna bawełniane silnie adsorpcjonują białka, trudno jest je wymyć do roztworu do przechowywania. A gdy drewniany lub bambusowy patyczek zawierający alginian wapnia i drewniane elementy ulegnie uszkodzeniu, zanurzenie w roztworze do przechowywania również spowoduje adsorbcję białek, a nawet może zahamować późniejszą reakcję PCR. Zaleca się stosowanie włókien syntetycznych, takich jak włókno polietylenowe, włókno poliestrowe i włókno polipropylenowe, jako materiału główki wymazówki. Nie zaleca się stosowania włókien naturalnych, takich jak bawełna. Włókna nylonowe również nie są zalecane, ponieważ włókna nylonowe (podobne do główek szczoteczek do zębów) absorbują wodę. Słaba jakość, skutkująca niewystarczającą objętością próbki, wpływa na skuteczność detekcji. Gąbka z alginianu wapnia jest zabroniona do stosowania w wymazówkach! Uchwyt wymazówki występuje w dwóch rodzajach: złamany i wbudowany. Złamany wymaz umieszcza się w probówce po pobraniu próbki, a nakrętka probówki ulega złamaniu po złamaniu w pobliżu głowicy pobierającej próbkę; wbudowany wymaz umieszcza wymazówkę bezpośrednio w probówce po pobraniu próbki, a osłonka probówki jest wbudowana. Wyrównaj mały otwór z górną częścią uchwytu i dokręć osłonkę probówki. Porównując te dwie metody, ta druga jest stosunkowo bezpieczna. Użycie złamanego wymazu w połączeniu z probówką o mniejszym rozmiarze może spowodować rozpryskiwanie się cieczy w probówce po jej złamaniu, dlatego należy zachować szczególną ostrożność w przypadku ryzyka zanieczyszczenia spowodowanego niewłaściwym użyciem produktu. Zaleca się stosowanie wydrążonej tuby z polistyrenu (PS) wytłaczanego lub polipropylenu (PP) wtryskowego do fałdowania. Niezależnie od użytego materiału, nie można dodawać dodatków z alginianu wapnia; nie wolno używać patyczków drewnianych ani bambusowych. Krótko mówiąc, wymazówka powinna pozwalać na pobranie odpowiedniej ilości próbki i ilości substancji uwalnianej, a wybrane materiały nie mogą zawierać substancji, które mogłyby mieć wpływ na późniejsze badania.
2. Roztwór do konserwacji wirusów: Na rynku powszechnie stosowane są dwa rodzaje roztworów do konserwacji wirusów. Pierwszy to roztwór do konserwacji wirusów zmodyfikowany na podstawie medium transportowego, a drugi to zmodyfikowany roztwór do ekstrakcji lizatu kwasu nukleinowego.
Głównym składnikiem pierwszego jest podstawowe podłoże hodowlane Eagle'a (MEM) lub zrównoważona sól Hanka, do której dodaje się sole, aminokwasy, witaminy, glukozę i białko niezbędne do przeżycia wirusa. Ten roztwór do przechowywania wykorzystuje jako wskaźnik i roztwór sól sodową czerwieni fenolowej. Gdy wartość pH wynosi 6,6-8,0, roztwór jest różowy. Niezbędna glukoza, L-glutamina i białko są dodawane do roztworu konserwującego. Białko jest dostarczane w postaci płodowej surowicy bydlęcej lub albuminy surowicy bydlęcej, która może stabilizować białkową otoczkę wirusa. Ponieważ roztwór konserwujący jest bogaty w składniki odżywcze, sprzyja on przetrwaniu wirusa, ale także jest korzystny dla wzrostu bakterii. Jeśli roztwór konserwujący jest zanieczyszczony bakteriami, będą się one namnażać w dużych ilościach. Dwutlenek węgla w jego metabolitach spowoduje, że pH roztworu konserwującego spadnie z różowego Zmienia się na żółte. Dlatego większość producentów dodała do swoich formulacji składniki przeciwbakteryjne. Zalecane środki przeciwbakteryjne to penicylina, streptomycyna, gentamycyna i polimyksyna B. Nie zaleca się stosowania azydku sodu ani 2-metylo-4-izotiazolin-3-onu (MCI) i 5-chloro-2-metylo-4-izotiazolin-3-onu (CMCI), ponieważ składniki te wpływają na reakcję PCR. Ponieważ próbka dostarczana przez ten roztwór konserwujący jest zasadniczo żywym wirusem, oryginalność próbki może być zachowana w największym stopniu i może być używana nie tylko do ekstrakcji i wykrywania wirusowych kwasów nukleinowych, ale także do hodowli i izolacji wirusów. Należy jednak pamiętać, że w przypadku stosowania do wykrywania, ekstrakcja i oczyszczanie kwasów nukleinowych muszą być przeprowadzone po inaktywacji.
Inny rodzaj roztworu konserwującego, przygotowany na bazie lizatu kwasu nukleinowego, którego głównymi składnikami są sole mineralne, chelato-EDTA, sól guanidyny (taka jak izotiocyjanian guanidyny, chlorowodorek guanidyny itp.), surfaktant anionowy (taki jak siarczan dodekanu sodu), surfaktanty kationowe (takie jak szczawian tetradecylotrimetyloamoniowy), fenol, 8-hydroksychinolina, ditiotreitol (DTT), proteinaza K i inne składniki. Ten roztwór do przechowywania ma na celu bezpośrednie rozszczepienie wirusa w celu uwolnienia kwasu nukleinowego i eliminacji rybonukleazy. Bardziej odpowiedni jest do RT-PCR, ale lizat może inaktywować wirusa. Tego rodzaju próbki nie nadają się do separacji kultur wirusowych.
Zaleca się, aby jako środek chelatujący jony metali stosowany w roztworze do konserwacji wirusa stosować sole EDTA (takie jak sól dipotasowa kwasu etylenodiaminotetraoctowego, sól disodowa kwasu etylenodiaminotetraoctowego itp.), natomiast nie zaleca się stosowania heparyny (takiej jak heparyna sodowa, heparyna litowa), aby nie wpływać na wykrywanie metodą PCR.
3. Probówka konserwacyjna: Materiał probówki konserwacyjnej należy starannie dobrać. Istnieją dane sugerujące, że polipropylen (polipropylen) ma związek z adsorpcją kwasów nukleinowych, szczególnie przy wysokim stężeniu jonów, a polietylen (polietylen) jest bardziej preferowany niż polipropylen (polipropylen). Łatwe do uchwycenia DNA/RNA. Pojemniki z polimeru polietylenowo-propylenowego (poliallomer) i niektóre specjalnie przetworzone pojemniki z polipropylenu (polipropylenu) są bardziej odpowiednie do przechowywania DNA/RNA. Ponadto, w przypadku stosowania wymazówki łamliwej, należy wybrać pojemnik o wysokości powyżej 8 cm, aby zapobiec rozchlapaniu i zanieczyszczeniu zawartości w przypadku złamania wymazówki.
4. Woda do produkcji roztworu konserwującego: Ultraczysta woda używana do produkcji roztworu konserwującego powinna być filtrowana przez membranę ultrafiltracyjną o masie cząsteczkowej 13 000, aby zapewnić usunięcie zanieczyszczeń polimerowych ze źródeł biologicznych, takich jak rybonukleaza, deoksyrybonukleaza i endotoksyna. Nie zaleca się stosowania standardowej metody oczyszczania. Woda lub woda destylowana.
2. Użycie probówek do pobierania próbek wirusa
Pobieranie próbek za pomocą probówki do pobierania próbek wirusa dzieli się głównie na pobieranie próbek z jamy ustnej i gardła oraz pobieranie próbek z jamy nosowo-gardłowej:
1. Pobieranie próbki z jamy ustnej i gardła: Najpierw naciśnij język szpatułką, następnie wsuń końcówkę wymazówki do gardła, aby przetrzeć migdałki gardłowe i tylną ścianę gardła. Tylną ścianę gardła przecieraj z niewielką siłą, unikając dotykania języka.
2. Pobieranie próbki z nosogardła: zmierz odległość od czubka nosa do płatka ucha za pomocą wymazówki i zaznacz palcem, włóż wymazówkę do jamy nosowej w kierunku pionowym nosa (twarzy), wymazówka powinna sięgać co najmniej do połowy długości płatka ucha do czubka nosa. Pozostaw wymazówkę w nosie na 15–30 sekund, delikatnie obróć 3–5 razy i wyjmij wymazówkę.
Łatwo zauważyć, że pobranie próbki, niezależnie od tego, czy jest to wymaz z jamy ustnej i gardła, czy z nosogardła, jest zadaniem technicznym, trudnym i obarczonym ryzykiem skażenia. Jakość pobranej próbki ma bezpośredni wpływ na późniejsze wykrycie. Jeśli pobrana próbka ma niski poziom wiremii, łatwo o fałszywie ujemne wyniki, co utrudnia potwierdzenie diagnozy.
Czas publikacji: 21-06-2020
