Necesse estne syringe tuta autodestruens uti?
Iniectio magnopere ad morborum praecavenda et curanda contulit. Ad hoc faciendum, syringes et acus steriles coloratae adhibendae sunt, et instrumenta iniectionis post usum rite tractanda sunt. Secundum statisticas ab Organizatione Mundi Sanitarius (OMS), circiter duodecim miliarda hominum quotannis iniectiones accipiunt, et circiter quinquaginta centesimae eorum periculosae sunt, nec exceptio est status patriae meae. Multae sunt causae quae iniectiones periculosas efficiunt. Inter eas, instrumenta iniectionis non sterilizantur et syringe iterum adhibetur. Ex prospectu progressionis globalis, salus syringum retractilium et autodestructivarum a populo agnoscitur. Quamquam processus requiritur ad syringes abiciendas substituendas, ad aegros protegendos, medicos protegendos, et publicum generale protegendum, centrum domesticum morborum moderandorum, urget ut systemata valetudinariorum et stationes praeventionis epidemiarum usum syringum sterilium retractilium et autodestructivarum abiciendarum promoveant.
Iniectio tuta significat operationem iniectionis quae innocua est personae iniectionem accipienti, quae medicis operationem iniectionis peractis impedit ne periculis evitabilibus exponantur, et quae sordes post iniectionem noxam ambienti aliisque non inferunt. Iniectio periculosa significat iniectionem quae requisitis supradictis non obtemperat. Omnes sunt injectiones periculosae, imprimis ad usum repetitum seringarum, acuum vel utriusque inter varios aegrotos sine sterilisatione referuntur.
In Sinis, status rerum iniectionum tutarum hodiernus non est optimus. Multae sunt institutiones medicinae primariae, difficile est unum hominem, unam acum, unum tubum, unum usum, unam disinfectionem, unamque abiectionem consequi. Saepe eandem acum et tubum acus directe iterum adhibent vel simpliciter acus non mutant tubum acus; hae facile mutuam infectionem in processu iniectionis efficiunt. Usus seringarum periculosarum et methodorum iniectionis periculosarum via magna facta est ad propagationem hepatitidis B, hepatitidis C, aliarumque morborum per sanguinem transmissorum.
Tempus publicationis: XXIII Augusti MMXX
